3. دمنوش بادرنجبویه اسطوخدوس بابونه پنیرک

بادَرَنجبویه یا بادَرَنگْبویه یا وارَنگ ‌بو گیاهی معطر و علفی از تیره ی نعنائیان است. بادرنجبویه بومی ناحیه ی مدیترانه و بیش از 2000 سال است که کشت می شود. این گیاه را زنبورداران معبد آرتمیس برای پرورش زنبور عسل کشت می کردند. از همین روی، نام آن از کلمه ی یونانی ملیسا به معنی زنبور عسل گرفته شده است.

خواص بادرنجبویه عبارتست از افزایش انتی اکسیدان،تقویت حافظه،کاهش استرس واضطراب،ضد درد،تسکین زخم معده،بهبود عملکرد سیستم عصبی وکبد و ضد سرطان

بابونه

بابونه یک گونه گیاهیِ دارویی شناخته شده از خانواده مرکبان (کاسنیان) است که اغلب آن را «ستاره‌ گونه‌های دارویی» می‌نامند. بابونه بومی مناطق جنوبی و شرقی اروپا است، اما در آلمان، مجارستان، فرانسه، روسیه، یوگسلاوی و برزیل هم آن را پرورش می‌دهند؛ در آفریقای شمالی، آسیا، آمریکای شمالی و جنوبی، استرالیا و نیوزلند هم یافت می‌شود.

هزاران سال است که از بابونه در داروهای گیاهی استفاده می‌کنند؛ در مصر باستان، یونان و روم شناخته شده است. آنگلوساکسون‌ها (قبایلی از ژرمن‌ها) اعتقاد داشتند این گیاه علفی یکی از 9 گیاه مقدسی است که خداوند به انسان بخشیده است. به دلیل شباهت بوی بابونه به سیب، نام این گیاه یعنی chamomile از دو واژه ی یونانی به معنای «سیبِ زمین» گرفته شده است.

خواص بابونه عبارتند از

بهبود عملکرد دستگاه گوارش کاهش استرس واضطرا ب

تنظیم قند خون وچربی خون ضد درد

اسطوخودوس یا اسطوقودوس (lavender) درختچه‌ای بومی ناحیه مدیترانه (فرانسه، اسپانیا، آندورا و ایتالیا) است، اما در بسیاری از دیگر کشورها از جمله لهستان نیز کشت می‌شود. نام اسطوخودوس (lavender) از فعل لاتین Lavo یا Lavare به معنای «شستن» یا «پاک کردن» گرفته شده است. (2)

اسطوخدوس

اسطوخودوس گیاهی چندساله و همیشه سبز است که تا ارتفاع 40-60 سانتی متر رشد می‌کند و بوته‌های متراکم و متقارن تشکیل میدهد. بخش پایینی ساقه، چوبی و بخش بالایی آن، سبز و تازه است. اسطوخودوس برگ‌های باریک یا نیزه‌ای با حاشیه‌های پیچ خورده و ریشه فیبری بسیار منشعب دارد. برگ‌های سبز- نقره‌ای آن با کرک پوشیده شده‌اند که از آنها در برابر تابش آفتاب شدید، باد و اتلاف بیش از حد آب محافظت می‌کند.

خواص اسطوخدوس عبارتند از

بهبود عملکرد سیستم عصبی وقلب وعروق، کاهش استرس واضطراب،بهبود اختلال خواب

پنیرک

پنیرک، گیاهی دو یا چندساله و علفی از خانواده پنیرکیان (Malvaceae) است. از زمان رومیان، این گیاه به عنوان یک گیاه دارویی و سبزی خوراکی کشت می‌شده است. پنیرک بومی اروپا، آفریقای شمالی و آسیاست و امروزه می‌توان آن را در مناطق نیمه‌گرمسیری و معتدل دنیا یافت. این گیاه عموماً در مناطق مرطوب مثلاً نزدیک باتلاق‌ها، جویبار‌ها، اقیانوس‌ها، سواحل رودخانه‌ها و مراتع رشد می‌کند و گرده‌افشانی توسط حشرات بالدار مختلف برای بقا و تکثیر آن ضروری است. بسیاری پنیرک را علف هرز می‌دانند؛  اما در اروپا، ایران، پاکستان و هند به‌طور گسترده به عنوان گیاه دارویی شناخته می‌شود.  گل‌ها و برگ‌های خشک شده و همچنین گیاه گلدار تازه دارای کاربردهای دارویی هستند.  پنیرک گیاهی به ارتفاع 0.3 تا 1.2 متر است. ساقه آن یک‌ساله و خوش‌طعم می‌باشد و منشعب، کمی چوبی و سطح آن‌ها تقریباً پُرزدار است. گیاه پنیرک دارای برگ‌های پهن، بزرگ، کروی و مخملی استکه دارای دمبرگ بلند، 5 لوب و لبه‌های دندانه‌دار می‌باشند. پهنای برگ‌ها بین 5 تا 10 سانتی‌متر است و حتی در حالت خشک شده نیز به رنگ سبز باقی می‌مانند.  این گیاه در اواخر بهار گل می‌دهد. گل‌های آن بنفش روشن با خطوط تیره بلند، دارای 5 گلبرگ و کم و بیش بی‌بو هستند. رنگ گل‌های پنیرک خشک شده آبی متمایل به بنفش است.

پنیرک و خواص درمانی آن: تسکین زخم معده، یبوست، بهبود تنفس و کاهش سرفه با دمنوش گل پنیرک

• حد مجاز مصرف روزانه گل پنیرک: به طور متوسط 5 گرم.

• برای تهیه دمنوش، از 1.5 تا 2 گرم گل پنیرک خرد شده استفاده کنید. این دمنوش 2 تا 3 مرتبه در روز  نوشیده شود. 

• برای سفارش محصول به سایت ماhttps://www.rahesalamati3.com مراجعه کنید